«Περί εξωστρέφειας και εσωστρέφειας»

Και στο συνδικαλιστικό χώρο των μικρεμπόρων - κυρίως σε αυτόν - και δυστυχώς πλειοψηφικά υπάρχουν «οι εξωστρεφείς». 

Υπάρχουν: από αυτούς άλλοι σαν χαλίφηδες και άλλοι σαν αυλικοί.

Για την επιβολή, κυριαρχία και μακροημέρευση, καθαρής και συγκεκριμένης ιδεολογικοπολιτικής στόχευσης για την οργάνωση της κοινωνίας, τους επιβήτορες και τα υποζύγια.

Υπάρχουν στα πλαίσια των παραπάνω ατομικές μωροφιλοδοξίες, Ναπολεόντειοι οραματισμοί, υπερφίαλοι αυτοθαυμασμοί και εγωκεντρικά καβαλικέματα καλαμιών που θα αποτελούσε τεράστιο, ολέθριο λάθος να ασχοληθεί και επικεντρωθεί κάποιος με αυτόν ή αυτούς, γιατί ασχολούμενος με το θάμνο θα χανε το δάσος.

Ας επιστρέψουμε όμως στο τι πραγματικά κρύβεται πίσω από την εύηχη λέξη εξωστρέφεια με την οποία αυτοχαρακτηρίζονται και ευαγγελίζονται, και η οποία δεν είναι τίποτε λιγότερο από το προσωπείο για τον αχαλίνωτο νεοφιλελευθερισμό και τη θεοποίηση της ατομικότητας.

Για τούτο όλους αυτούς θα τους βλέπει κάποιος:

- Να αβαντάρουν την αυτορρύθμιση της αγοράς

- Να θεωρούν κανονικότητα τις ιδιωτικοποιήσεις στην υγεία, την παιδεία, την ενέργεια, το νερό, το φάρμακο, την επικοινωνία κ.λπ.

- Να θεωρούν εκσυγχρονισμό και ανάπτυξη το ξεπούλημα λιμανιών, οδικού δικτύου, λιμνών, αεροδρομίων, ορυκτού πλούτου, διαλεχτών περιοχών στα βουνά και τις ακτές της πατρίδας.  - Να επικαλούνται και να το παίζουν εραστές του ήπιου κλίματος, των συναινέσεων, των διαβουλεύσεων και πολιτισμένων διαλόγων, αλλά μόνο σαν απαίτηση από τους άλλους, όταν αυτό τους εξυπηρετεί.

- Γενικά και αόριστα και κυρίως δούρεια να μιλούν για επιχειρείν και επιχειρηματικότητα.

- Να κλαψουρίζουν για λιγότερες βουρδουλιές από τις κυβερνήσεις.

- Να αποφεύγουν όπως ο διάολος το λιβάνι να μιλήσουν για ανάλγητες πολιτικές, μικρεμπόρων δολοφονίες, κοινωνικό και εργασιακό αρμαγεδώνα.

- Να χουν καταπιεί τη γλώσσα τους για τα καρτέλ στο ρεύμα, στα καύσιμα, στα τρόφιμα, τα ηλεκτρικά είδη, το παιχνίδι…

- Να μην βγάζουν άχνα για την μονοπώληση της αγοράς, τις μεγάλες ΑΕ, τους ομίλους, τις πολυεθνικές, τις αλυσίδες, τα MALL, τις υπεραγορές, τις μεγάλες εισαγωγικές και εξαγωγικές εταιρείες.

- Να χουν αγαπησιάρικη σχέση με το επιμελητηριακό κατεστημένο και να μην καταγγέλλουν ότι για το μικρομάγαζο είναι απλά και σκέτα ένα χαράτσι ακόμα, η υποχρεωτικότητα της εγγραφής του.

- Να ζητούν από τις τράπεζες χαλαρότητα στη χορήγηση δανείων και να μην αρθρώνουν λεξούλα για την τοκογλυφική τους δράση, τις αλλεπάλληλες με χρήματα του λαού ανακεφαλαιοποιήσεις τους και τον ομφάλιο λώρο τους με εισπρακτικές αρπακτικές εταιρείες.

- Προνομιακά και απροκάλυπτα επιθυμητούς συνομιλητές περιφερειαρχών, δημάρχων, βουλευτών, υπουργών και πολιτικών κομμάτων που άλλοι σαν κυβερνήσεις, άλλοι σαν κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες και άλλοι σαν τα μακριά τους χέρια σε περιφέρειες και πόλεις αβαντάρουν τις κεντρικές πολιτικές φτωχοποίησης των λαϊκών στρωμάτων.

- Να είναι μόνιμα στο πρώτο τραπέζι της πίστας στα συστημικά μέσα της μονομέρειας, της προπαγάνδας και της διαστρέβλωσης.

- Να εκστασιάζονται και να τρέχουν τα σάλια τους όταν ακούν για λευκές νύχτες, μαύρες Παρασκευές, ξεχειλωμένα ωράρια, Κυριακές ανοιχτά, έξυπνες πρακτικές πώλησης.

- Σαν ανοιχτομάτηδες της συμφοράς να βάζουν πλάτη στην απορρόφηση κονδυλίων και στους δημαρχοεργολαβικούς σχεδιασμούς, αδιαφορώντας αν υπονομεύεται ο εμπορικός χαρακτήρας δρόμων, αλλοιώνεται ο χαρακτήρας της αγοράς, εκτινάσσονται τα ενοίκια, προκαλείται κυκλοφοριακό έμφραγμα, κλείνουν εμπορικά μικρομάγαζα κ.α.

- Να θεωρούν ευεργέτημα τα OPEN MALL των λίγων και να ναι δεκτικοί σε παραινέσεις για χαλαρή στάση απέναντι στις προϋποθέσεις και όρους για την υλοποίηση του συγκεκριμένου προγράμματος.

- Άφωνους για τους φοροαπαλλασσόμενους εθνικούς «ευεργέτες» (εργολάβοι, εφοπλιστές, τραπεζίτες κ.λπ.)

Ταυτόχρονα μπορεί κάποιος να τους δει:

- Να παθαίνουν αλλεργία αν διανοηθεί κάποιος να καταγγείλει τη μαύρη εργασία, την απασχολησιμότητα, τους εργοδοτικούς εκβιασμούς και εργασιακούς μεσαίωνες.

- Την ακρίβεια, τους πλειστηριασμούς, τις κατασχέσεις, τις συντάξεις πείνας, την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης.

- Να βγαίνουν στα κεραμίδια και να χαρακτηρίζουν σαν κομματικά υποκινούμενο - αυτοί οι τάχατες ουδέτεροι - :

˅ όποιον ισχυρίζεται ότι όταν ο λαός δεν έχει λεφτά, δεν έχουν τα μαγαζιά δουλειά.

˅ όποιον υπερασπίζεται το κοινό μέτωπο των θυμάτων ( ΕΒΕ - εργατών - υπαλλήλων - αγροτών - συνταξιούχων)

Ενάντια

Στους θύτες (ανάλγητες κυβερνήσεις, αυταρχικές, δίγλωσσες, βουτηγμένες στα σκάνδαλα και τη διαφθορά, βαποράκια πλουτοκρατών και νεοταξικών στρατιωτικοπολιτικών διακρατικών συνασπισμών θανάτου)

˅ όποιον ζητά να ξεσκεπαστούν και να αποκαλυφθούν εμπνευστές και εξαπτέρυγα του κοινωνικού αυτοματισμού, που τον εργαλειοποιούν για να μπακλαβαδοποιήσουν  τις κοινωνικές αντιδράσεις, να τις ξεμοναχιάσουν, για να προσθέτουν χρόνια στη χειραγώγηση και ποδηγέτηση του κόσμου.

˅ όποιον επισημαίνει ότι δεν είμαστε κτήνη και γι’ αυτό έχουμε χρέος να ξεσηκωνόμαστε ενάντια στους κατακτητικούς πολέμους, τις γενοκτονίες, τις εθνοκαθάρσεις και τους σύγχρονους αποικιοκράτες.

Είμαστε άνθρωποι και γι’ αυτό πρέπει να μαστε αλληλέγγυοι με τους σακατεμένους των Νατοϊκών βομβαρδισμών, οργισμένοι και εξεγερμένοι ενάντια σε ηθικούς και φυσικούς αυτουργούς για τους θαλασσοπνιγμένους συνανθρώπους μας και τα κρεμασμένα κορμιά τους στους αγκαθωτούς φράχτες τους.

Όλοι αυτοί όμως δεν κρύβονται κάπου, κυκλοφορούν ανάμεσά μας και είναι εύκολο να τους αναγνωρίσει κάποιος, βλέποντάς τους:

→ Να ευνουχίζουν συλλογικές αποφάσεις, θεμελιώδεις καταστατικές υποχρεώσεις και κάθε έννοια συνύπαρξης με βάση το σεβασμό της θεμελιώδους δημοκρατικής αρχής.

→ Να είναι απεργοσπάστες και τιμητές όσων αγωνίζονται για το δίκιο τους.

→ Να θέλουν τους συλλόγους εφαλτήρια για προσωπικά προφίλ, ορντινάντσες συμφερόντων και αδίστακτα να μεθοδεύουν τη διάλυσή τους, όταν δεν μπορούν να τους χειραγωγήσουν.

Όλα αυτά -και άλλα- που παραπάνω αναφέρονται δεν είναι τωρινά, δεν είναι μειοψηφικά.

Ήταν και είναι κυρίαρχα σε συλλόγους, ομοσπονδίες και συνομοσπονδία και φυσικά αποτελούν την πηγή της κακοδαιμονίας για το συνδικαλιστικό κίνημα.

Απορρίπτοντας, υπονομεύοντας και χλευάζοντας συλλογικές αντιδράσεις, αντιστάσεις, αποφάσεις που πάρθηκαν με σεβασμό στο δημοκρατικά αυτονόητο για τη συνύπαρξη.

Έχουν πετύχει να οδηγήσουν χιλιάδες συναδέλφους στην αποστροφή, αδράνεια, ηττοπάθεια, μοιρολατρία, μοναχικότητα και όχι σπάνια κάποιους από αυτούς σε τυχοδιωκτισμούς και αθέμιτες συμπεριφορές.

Με τα φληναφήματά τους περί εξωστρέφειας πασχίζουν να συγκαλύψουν τις εφιαλτικές δράσεις, πρακτικές και συμπεριφορές τους που οδηγούν στην απόλυτη εσωστρέφεια που επιδιώκουν.

Η αποτύπωση και καταγραφή όμως της ζοφερής πραγματικότητας καθίσταται περιττή και άχρηστη αν δε μετουσιωθεί σε πράξη, απόφαση και δράση καθημερινής αποκάλυψης, αντίστασης και σύγκρουσης με την ορχήστρα του αφανισμού μας, από τον μαέστρο μέχρι το τελευταίο βιολί που παιανίζουν το θάνατο του Εμποράκου.