Με αφορμή μια πρόταση μετονομασίας του γηπέδου του Παναιτωλικού

Ο Παναιτωλικός είναι ένα ιστορικό σωματείο της πόλης.

Ο Παναιτωλικός είναι αθλητικό και κυρίως ποδοσφαιρικό σωματείο.

Ο χώρος που παίζει μπάλα η ομάδα του Παναιτωλικού είναι δημοτικός και ιδιοκτησία του δήμου Αγρινίου.

Ο δήμος έχει παραχωρήσει προς χρήση την συγκεκριμένη ιδιοκτησία του στον ερασιτέχνη Παναιτωλικό χωρίς καταληκτική ημερομηνία αλλά και δίχως να απεμπολεί τα δικαιώματα σαν ιδιοκτήτης της έκτασης του γηπέδου και του πέριξ αυτής δημοτικού χώρου.

Η ποδοσφαιρική ομάδα του Παναιτωλικού, ιστορικά και ουσιαστικά, είναι η μόνη υπαρκτή παρουσία σε αυτό το επίπεδο, της πόλης και της περιοχής ευρύτερα και πανελλαδικά εμπεδώθηκε σαν στοιχείο ταυτότητας της, ακόμα και για το γεωγραφικό προσδιορισμό του Αγρινίου στις παλιές δεκαετίες, πριν δηλαδή μιλήσεις για καπνοχώραφα, τον Αχελώο, την Τριχωνίδα, την Λυσιμαχία, τους 120 εκτελεσμένους κλπ δεν έλεγες μετά το Αντίρριο, μετά το Μεσολόγγι, για να πεις από που είσαι, έλεγες χαλαρά από το Αγρίνιο και κυρίως την ομάδα ο Παναιτωλικός για να καταλάβει κάποιος.

Αυτή η σχεδόν θρησκόληπτη προσήλωση και δέσιμο με την ποδοσφαιρική ομάδα, για κάποιους έπαιρνε χαρακτηριστικά απόλυτου και ακραίου παραλογισμού που δεν περιορίζονταν στα φραστικά όπως π.χ. θα τους γαμήσουμε: 

√ τους φλώρους τους Πατρινούς, όταν ήταν αγώνας με την Παναχαϊκή

√ τους ψαρόμυαλους, όταν ήταν με το Μεσολόγγι

√ τους νερατζόκωλους, με την Άρτα

√ τους παγουράδες με τα Γιάννενα και πάει λέγοντας.

Αλλά υπήρχαν και περιστατικά που μέτραγε πολύ το «αντριλίκι» εντός και εκτός γηπέδου.

Γι'αυτήν την εξάρτηση, το δέσιμο, τη στράτευση με την ομάδα πρέπει να αναζητήσει κάποιος ερμηνείες σε πιο βαθιές πτυχές για να εξηγήσει πως ο χαφιές και ο εξορισμένος πανηγύριζαν και έκλαιγαν μαζί στην κερκίδα, να ψάξει ίσως αντιδράσεις στην καταπίεση, την εκμετάλλευση, αφορμές εκτόνωσης οργής που όμως πολλές φορές σηματοδοτούσαν και πνευματική διαταραχή το να μην σε νοιάζει αν την πόλη βρίζουν, τους κατοίκους εμπαίζουν και εκμεταλλεύονται αλλά στα όρια να κόψεις το λαρύγγι αν τυχόν την ομάδα της πόλης βρίσει.

Το φαινόμενο δεν είναι τοπικό, δεν αφορά μόνο το Αγρίνιο και τον Παναιτωλικό.

Ούτε πρόθεση του κειμένου είναι να ασχοληθεί με τις αντιδράσεις και τις συμπεριφορές των οπαδών ομάδων.

Γι'αυτό ας πάμε τώρα στην ουσία και το κίνητρο του κειμένου που δεν είναι άλλο από το ερέθισμα μιας πρότασης για την μετονομασία του γηπέδου της πόλης, που η χρήση του έχει παραχωρηθεί στο σωματείο του ερασιτέχνη Παναιτωλικού και άνηκε και ανήκει στο δήμο Αγρινίου σε γήπεδο Φώτη Κωστούλα.

Του πετυχημένου οικονομικά στο εξωτερικό Αγρινιώτη που αγόρασε την ομάδα, ανέπτυξε επιχειρηματική δραστηριότητα στο χώρο του αθλητισμού και της παροχής υπηρεσιών και όταν έκρινε ότι έτσι πρέπει πούλησε και αποδεσμεύτηκε.

Μπορεί να έχω άδικο και να κάνω λάθος, αλλά δεν έχω πειστεί ότι μια τέτοια πρόταση για μια τέτοια διαχρονική μνημόνευση, αναφορά και τιμή πρέπει με τόση ευκολία να ξεστομίζεται και πόσο μάλλον να βρίσκει ανταπόκριση.

Αυτός ο προβληματισμός, μην τυχόν κάνω λάθος, άνοιξε έναν έντονο διάλογο με την εσωτερική μου φωνή που μου έθετε συνεχώς ερωτήματα όπως:

→ Ο Παναιτωλικός είναι ή όχι ανώνυμη εταιρεία που ανήκει σε έναν μεγαλομέτοχο, έναν ιδιοκτήτη που αυτός μόνος αποφασίζει, ότι θέλει, όποτε θέλει και όπως θέλει, όποτε θέλει την έχει, όποτε θέλει την πουλά, όποιον θέλει παίρνει για δουλειά, όποιον θέλει απολύει κλπ ναι ή όχι;

→ Ο ιδιοκτήτης της ανώνυμης εταιρείας Παναιτωλικός αγόρασε την έκταση του γηπέδου, του ανήκει ο χώρος μπορεί αύριο να τον κάνει ότι θέλει;

→ Ο μεγαλομέτοχος και ιδιοκτήτης της ΠΑΕ, ως ενοικιαστής επιχειρηματίας έτυχε ρυθμίσεων και ευεργετημάτων ρυθμιστικά και πολεοδομικά -απαγορευτικά για έναν ιθαγενή ιδιοκτήτη στην περιοχή- για να πετύχει η επενδυσή του;

→ Πραγματοποίησε ιδιωτική εμπορική επένδυση στα παλιά όρια του δήμου (Δοκίμι) λειτουργούσα σαν συγκοινωνιακό δοχείο με το γήπεδο του αστικού ιστού και με εφαλτήριο την Παναιτωλική αγάπη;

→ Ο μεγαλομέτοχος διαβουλεύτηκε με τους φορείς και την τοπική κοινωνία, ανέπτυξε αμφίδρομη επικοινωνία για τις σκέψεις, προθέσεις και σχεδιασμούς του για το τώρα και το αύριο των επιχειρηματικών του σχεδίων;

→ Ο επιχειρηματίας μεγαλομέτοχος όταν αποφάσισε να πουλήσει, ενημέρωσε, ρώτησε κάποιους και ποιους ή βρήκε τον αγοραστή και τελείωσε το θέμα;

→ Συνηθίζεται να δίνονται ονόματα σε εκτάσεις, πλατείες κλπ όταν έχει παραχωρήσει χώρο που αποτελούσε ατομική του ιδιοκτησία, στην προκείμενη περίπτωση συντρέχει κάποιος σχετικός λόγος;

→ Οι αγιογράφοι και υμνητές του πωλητή μεγαλομετόχου δικαιωμά τους είναι να πλέκουν όσα εγκώμια θέλουν και να σφάζονται στην ποδιά του.

Μέχρι εκεί όμως!

Αν βέβαια για όλα αυτά τα σπουδαία που ακούγονται και προτείνονται ο λόγος είναι ότι ο Παναιτωλικός έχει χρόνια να υποβιβαστεί, τότε να πιθανολογήσουμε ότι αν τύχει με τον καινούριο ιδιοκτήτη να βγει Ευρώπη μήπως να μετονομάσουμε την πόλη ή έστω κάποια λίμνη ή μήπως τον Αχελώο ή γιατί όχι το δασύλλιο του Αγιου Χριστοφόρου.

Α! και κάτι τελευταίο, να αφήσουμε ελεύθερο κάτι γιατί όταν γίνει το πάρκο και το πάρει κάποιος επενδυτής και το αναβαθμίσει ιδιωτικά, επιχειρηματικά, πετυχημένα να χούμε κάτι για να του δώσουμε το όνομα του.