Κυβερνητικοί συνδικαλιστές (Μέρος 2ο)

Από τις πρώτες μέρες της καραντίνας του Μάρτη είχα προτείνει σε σχέση με το τι πρέπει να κάνει το συνδικαλιστικό κίνημα των εμπόρων τα παρακάτω επιγραμματικά.

Α/ Σταματήστε το γενικόλογο μπλα μπλα.

Β/ Διαμορφώστε άμεσα συνοπτικά ένα συνδικαλιστικό κείμενο που: να πείθει για τον Αρμαγεδδώνα που έρχεται, να ξεσκεπάζει τις κυβερνητικές προθέσεις και να αποκαλύπτει τα συμφέροντα που υπηρετεί.

Γ/ Βάλτε θέμα αιχμής τη δημόσια αποκλειστικά υγεία, η οποία δεν μπορεί να συνυπάρχει με τα ιδιωτικά τρωκτικά που λυμαίνονται δημόσιο χρήμα στο χώρο της.

Δ/ Αναδείξτε την παρουσία στην αγορά του μικρομάγαζου, σαν αντίπαλου δέους στην ολιγοπώληση της από τις αλυσίδες και τις συνέπειες που αυτό επιφέρει, καρτέλ το λένε.

Ε/ Μιλήστε καθαρά για τις συνέπειες σε πολιτικό επίπεδο, τη χειραγώγηση των κοινοβουλευτικών πλειοψηφιών και την υπονόμευση της δημοκρατίας, όταν μια χούφτα ανθρώπων ελέγχουν την οικονομική ζωή της χώρας.

Ζ/ Διαμορφώστε τα αιτήματα και τις διεκδικήσεις, με αποκλειστικό και μόνο κριτήριο η επόμενη μέρα να μην έχει κανένα μικρομάγαζο κλειστό λόγο καραντίνας.

Η/ Αυτό σημαίνει απεξάρτηση από επιμελητηριακά υπομνήματα, ο καθένας είτε άνοιξε χθές, είτε πριν 100 χρόνια σύμφωνα με τις υποχρεώσεις του κάλυψη όλων των αναγκών του, αποκλειστικά από το κράτος, στη δουλειά του και τη ζωή του.

Θ/ Οι πληττόμενοι συνάνθρωποι μας, που κρατάν τα μαγαζιά ανοιχτά σαν πελάτες, δεν μπορεί να απουσιάζουν οι βιοποριστικές τους ανάγκες, από το δικό σας πλαίσιο, πχ εργάτες, αγρότες, υπάλληλοι κλπ.

Ι/ Απεμπλακείτε από το πατρονάρισμα της ΕΣΕΕ (Ελληνική Συνομοσπονδία Εμπορίου και επιχειρηματικότητας) που η προσφορά της για το μικρομάγαζο είναι το στεφάνι στην κηδεία του.

Κ/ Πάρτε οριστικό και ειλικρινές διαζύγιο από την βοναπαρτική, μωροφιλόδοξη έπαρση σας, να εμφανίζεται ατομικές απόψεις, προσεγγίσεις, τακτικές και πράξεις σαν συλλογικές αν δεν έχετε σχετικές εξουσιοδοτήσεις.

Μετά λοιπόν από όλα τα παραπάνω τους έλεγα, τώρα θα σας πω τι θα είχε κάνει, που δεν το σκεφτήκατε, δεν το κάνατε και δεν πρόκειται να το κάνετε.

Η πρόταση μου λοιπόν είναι:

Δεδομένης της δυσκολίας για συγκεντρώσεις, συνελεύσεις, πορείες, καταλήψεις κλπ. που έτσι κι αλλιώς σας φέρνουν αλλεργία κάντε τουλάχιστον το πιο απλό και στοιχειώδες. 

Μετατρέψτε το συγκεκριμένο κείμενο σε όπλο πίεσης και διεκδίκησης διαρκείας. 

Ξεκινώντας από εσάς, τα μέλη σας, όλους τους εμποροεπαγγελματοβιοτέχνες, τις οικογένειες τους, όσους μπορείτε να απευθυνθείτε και να πείσετε, συγκεντρώστε υπογραφές στήριξης, συμπόρευσης, συμπαράστασης και απαίτησης. 

Ξεκινήστε από την κάθε πόλη, τον κάθε σύλλογο και σωματείο, το νομό, απλωθείται στους συλλόγους πανελλαδικά, την ομοσπονδίας σας, κλπ. 

Δώστε χαρακτήρα πανελλαδικό χωρίς ημερομηνία λήξης. Αν το αποφασίσετε και το πιστέψετε οι δεκάδες θα γίνουν εκατοντάδες αυτές χιλιάδες και θα εξαπλώνεται με ρυθμούς που δεν φαντάζεστε.

Θα είναι μια καθημερινά διεκδικούμενη δράση που καμιά εξουσία δεν θα μπορέσει να αγνοήσει και κανένα συστημικό μέσο παραπληροφόρησης -μικρό, μεγάλο- επίσης.

Θα αποτελέσει πανελλαδική κινηματική δράση που θα παίξει ρόλο καταλυτικό σε πολλά επίπεδα και ίσως βγει εκτός εθνικών συνόρων.

Τελείωνα λέγοντας ότι φυσικά και τίποτα από όλα αυτά δεν θα γίνει, όχι γιατί δεν μπορεί να γίνει, αλλά γιατί δεν θέλετε να γίνει.

Γιατί οι λέξεις σας και οι πράξεις σας δεν θα υπερβούν ποτέ κανένα όριο που θα μπορούσε να χαρακτηρίσει τη διαγωγή σας σαν μη κοσμιοτάτη απέναντι στην κάθε φορά κυβερνητική εξουσία.

Τίποτα από αυτά δεν θα κάνετε γιατί δεν κάνετε συνδικαλισμό, αλλά εκείνο που κάνετε είναι κυβερνητικό συνδικαλισμό.

Δεν υπερασπίζεστε τους συναδέλφους σας αλλά τους δήμιους τους.