Για τον Θανάση Αλεξάκη
Η οικογένεια του, οι συγγενείς, οι φίλοι και οι σύντροφοι του με βαθιά θλίψη αποχωρίστηκαν το Θανάση. Ενας χωρισμός αιφνίδιος που καθιστά το γεγονός πιο οδυνηρό και απαιτεί πιο πολύ κουράγιο η διαχείριση του. Το ξάφνιασμα και η λύπη επίσης διαπέρασε και αποτυπώθηκε στα σχόλια και τις αντιδράσεις των πολλών που τον γνώριζαν λιγότερο ή περισσότερο και των πάρα πολλών που τον είχαν ακουστά. Δεν είναι στις προθέσεις μου και δεν έχω και δικαίωμα να γράψω τη βιογραφία του να εξάρω πτυχές του βίου του που ωραία και ανθρώπινα τα τόνισαν πάρα πολλοί με τη γνωστοποίηση του θανάτου του. Είναι χρέος μου όμως να πω το δικό μου αντίο στο Θανάση Αλεξάκη που η μεταξύ μας σχέση από την πρώτη συνάντησή μας και μετά, διαμορφώθηκε και στέριωσε για δεκαετίες μέχρι και ανήμερα του θανατηφόρου οργανικού του περιστατικού. Μία σχέση που η ταύτιση των απόψεων ή και όχι, όπως και οι συμπορεύσεις είχαν συνδικαλιστικά, κοινωνικά, αυτοδιοικητικά και πολιτικά ένα στόχο να γυρίσει ο τροχός για να συντριβεί το σύστημ
